البته سیاهچاله از زیر بته وسط فضا و زمان پیدایش نمی‌شود! ستاره‌ای که تحت تأثیر جاذبه یک سیاهچاله قرار دارد، پیش‌تر از اینکه سیاهچاله تشکیل شود (یعنی وقتی سیاهچاله ستاره‌ای زنده و نورافشان بوده) یا بهتر است بگوییم از قدیم در کنار او بوده و با هم منظومه‌ای تشکیل داده بودند. اگر عمر ستاره‌ای سرآید و به اندازه کافی سنگین باشد، می‌تواند به سیاهچاله تبدیل شود. در این وضعیت منظومه دو ستاره‌ای تبدیل به منظومه‌ای ستاره-سیاهچاله می‌شود. اگر فاصله این دو ستاره از یکدیگر زیاد باشد، برای ستاره دوم فرق چندانی نخواهد کرد چه بلایی سر دوست قدیمی‌اش آمده؛ زیرا گرانش سیاهچاله از فاصله دور تفاوتی با ستاره پیشین ندارد (درنهايت ممکن است اندکی کمتر یا بیشتر باشد)؛ ولی اگر فاصله آن دو کم باشد، میزان گرانش واردشده از سیاهچاله به نقاط مختلف ستاره دیگر به شدت تفاوت خواهد داشت. به این پدیده که در نزدیکی سیاهچاله‌ها رخ می‌دهد اثر جزر و مدی می‌گویند و مقدار آن در نزدیکی سیاهچاله به قدری زیاد است که باعث متلاشی‌شدن آن جسم می‌شود. در این حالت سیاهچاله ستاره همراهش را با ولع خواهد بلعید. اگر به سایت مجله دانستنیها مراجعه کنید، یک تصویر متحرک از بلعیده‌شدن ستاره همراه توسط سیاهچاله خواهید دید که به کمک مدل‌‌های رایانه‌ای تهیه شده است. این مدل بر اساس رفتار سیاهچاله‌ای عظیم در مرکز کهکشان راه شیری که مشغول بلعیدن ابری از گاز است، تهیه شده. انتظار می‌رود این سیاهچاله طی یک سال تمام این ابر را به درون خود بکشد و ببلعد.
رابطه ی گو شت با سرطان 